Sawa - Sawicki pośmiertnie awansowany

10. listopada przypada setna rocznica śmierci legionisty - pułkownika Jerzego Sawy – Sawickiego. Z tej okazji, na jego grobie, znajdującym się na cmentarzu przy ul. Kopernika, uroczyście odsłonięto tablicę pamiątkową z informacją o awansie. Pośmiertne nadanie wyższego stopnia podpułkownikowi zainicjował Jerzy Wnorowski - Świadek Historii IPN, a poparcia tej inicjatywie udzielił m.in. prezydent Mariusz Chrzanowski.

Tablicę z informacją o awansie Jerzego Sawy - Sawickiego umieszczoną na jego grobie odsłonięto dokładnie w setną rocznicę jego śmierci oraz dniu poprzedzającym Narodowe Święto Niepodległości.

W rozpoczętej mszą św. w cmentarnej kaplicy uroczystości udział wzięli przedstawiciele wojska, lokalnych samorządów, senator Marek Komorowski, wicemarszałek województwa podlaskiego Marek Olbryś oraz harcerze. Miasto Łomża reprezentował prezydent Mariusz Chrzanowski. Po oddaniu hołdu awansowanemu pośmiertnie legioniście, na żołnierskich mogiłach znajdujących się na zabytkowej nekropolii złożono kwiaty i zapalono znicze.

Jerzy Sawa-Sawicki (ur. 7 stycznia 1886 w Reginpolu, zm. 10 listopada 1922 w Łomży – działacz niepodległościowy, żołnierz I Brygady Legionów Polskich, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

W momencie wybuchu I wojny światowej Sawicki znalazł się w organizowanych przez Piłsudskiego oddziałach. Został mianowany dowódcą I plutonu 2 kompanii III baonu. Już w pierwszych swych nominacjach oficerskich został mianowany podporucznikiem. Prawdopodobnie 2 listopada został mianowany dowódcą 1 kompanii V baonu, a 5 marca 1915 awansowany na porucznika.

Uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady, m.in. w czasie bitwy pod Łowczówkiem w grudniu 1914 został ranny. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów i internowany w Beniaminowie.

Od 20 kwietnia 1918 roku służył w Polskiej Sile Zbrojnej. 6 sierpnia został awansowany do stopnia kapitana.W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 grudnia 1918 został przeniesiony z 1 pułku piechoty do 32 pułku piechoty a wkrótce potem do 33-tego, w którym najpierw dowodził baonem awansując na majora, a od 18 maja 1920 roku objął jego dowództwo.

W okresie od 20 czerwca 1920 roku przez miesiąc dowodził XV Brygadą Piechoty. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Po zakończeniu wojny z bolszewikami zachował dowództwo pułku.

Zmarł na atak serca 10 listopada 1922 w swoim pułku w Łomży. Został pochowany na cmentarzu parafialnym rzymskokatolickim przy ul. Mikołaja Kopernika w Łomży.